liefdesslot

Liefdesslot

De oudste  stad van Nederland heeft iets nieuws! Een liefdesslot. Het eerste liefdesslot in de stad. Ik wist niet dat het bestond. Ben ik toch bijna vijf  jaar Buitengewoon Ambtenaar van de Burgerlijke Stand. Het stond in de krant. Eerst las ik het nog als ‘liefdes-lot’ Maar nee het was toch echt liefdesslot. Nu heb ik in die vijf jaar heel wat mooie en bijzondere rituelen voorbij zien komen. Maar dit was nieuw voor me. In veel steden van de wereld schijnt  het fenomeen al bekend te zijn; aan hekken of bruggen wordt door geliefden een slot gehangen ‘als uiting en bezegeling van hun eeuwige liefde’. De sleutel wordt vervolgens weggegooid, in ons geval in de Waal.

Het eerste slotje met hartje en initialen is van de week gesignaleerd op het Valkhof. Aan het  hek voor de Barbarossa ruïne. Stammend uit de twaalfde eeuw. De plaats waar in die tijd de kuisheidsgordel met sleutel werd afgesloten, maar zeker niet in de Waal werd gegooid.

Net even voor deze nieuwe blijde ervaring, had ik eveneens een nieuwe ervaring waar ik niet blij van werd. Voor het eerst hoorde ik dat een huwelijk dat ik gesloten had door echtscheiding was ontbonden. Op zich niet spectaculair, want een op de drie huwelijken sneuvelt. Maar als je het als trouwambtenaar voor het eerst overkomt is dat schokkend.  Twee mooie, jonge mensen waarbij het voelde alsof ze echt voor elkaar geschapen waren, haken na een half jaar af. Ik kreeg een soort schuldgevoel. Alsof het aan mij lag, alsof ik gefaald had. Heel af en toe heb je tijdens een gesprek ter voorbereiding op het huwelijk wel het idee dat er iets niet klopt tussen twee mensen. Maar je kunt het niet benoemen. In dit geval was er bij mij geen spoor van twijfel. Toen ik de bruidegom ontmoette, en  hem zei dat hun scheiding me erg geraakt had, vertelde hij zijn verhaal, hun verhaal. En als ze al een slot aan het hek hadden gehangen, voelde ik dat het oude kinderliedje van:  ‘en er is geen smid in het land, die de sleutel maken kan’  hier van toepassing was.

‘Witte zwanen en zwarte zwanen’ zullen in de toekomst wel sleutels in de Waal gooien. En als de liefde dan verdrietig genoeg eindigt en de sleutel niet meer te maken en  te vinden is, moet het slot maar kapot gemaakt worden.

Dat is het liefdesslot lot.

 

 

Eeuwige sneeuw

P1090751Eeuwige Sneeuw

De reis van huis naar wintervakantiedorp Tschagguns in Oostenrijk schept een fysieke afstand.  Het lijkt alsof door elke kilometer verder van huis, ook alle zaken van thuis verder van je af komen te staan. Eerst nog ga je na of alles goed is achtergelaten; gas uit, krant afgezegd, deur op slot…..Dan opent zich de wijde wereld. Een wereld die een stuk groter is dan de veertig vierkante meter woonoppervlak van je huis, waar  je voor je gevoel nu maanden hebt vastgezeten in vorst, sneeuw en ijs. Op weg naar vorst, sneeuw en ijs…

Beleving

Hieruit blijkt dat hetzelfde, ook heel anders kan zijn. Dezelfde elementen, een heel andere beleving. Daardoor geniet ik als ik met de auto naar de ingang van het  vakantieverblijf rijd, van de  anderhalve meter hoge sneeuwwanden. Lach ik als ik uitglijd over een  ijsklomp bij het uitstappen. Verheug ik me op morgen om in het ‘glazen huisje’ -met een oppervlakte van vier vierkante meter- boven de grote sneeuwvlakte te hangen en de koude vrieswind op mijn ingevette gezicht te voelen. Staande op de berg met  in de strakblauwe lucht de zon boven de ‘Drei Türme’, adem ik diep in en uit. Het gevoel van de ‘drie-eenheid’, nee, van eenheid overvalt me. Het overweldigende gevoel van nietig zijn. Het weten dat er iets groter is dan ik.

Het gevoel dat alles met elkaar verbonden is. Leven in het nu. Leven van miljoenen sneeuwkristallen die spiegelen in de zon. Leven van sterretjes in de ogen van mijn  kleinkinderen.Leven door de warmte van mijn ouders die ik voel in de zonnestralen.

Liefde, verbondenheid en vrede voelen in je hart. Het venster gaat open naar de Eeuwigheid. Eeuwige Sneeuw.