Henk Smaling:
liefde voor mensen, vooral in de diepere momenten van het leven
DE NIJMEEGSTENIJMEGEN – In een serie interviews met bekende en onbekende inwoners die in Nijmegen geboren en getogen zijn, gaat De Gelderlander op zoek naar ‘De Nimweegste’. Vandaag deel 40: Henk Smaling (1946), trouwambtenaar, entertainer en gepensioneerd fysiotherapeut.
Geert Willems 15-04-21, 13:50 © JK
Na een verkeersongeval maakte hij tijdens zijn revalidatie kennis met fysiotherapie. Zo schreef Henk Smaling zich in voor de opleiding en werkte hij 36 jaar in het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis. Maar hij wilde ook andere talenten ontwikkelen en ging op latere leeftijd in de kleinkunst. Hij speelde onder meer enkele voorstellingen in de Nijmeegse schouwburg.
,,Als kind vond ik het al fijn om toneel te spelen en liedjes te zingen. Maar het zat er niet in dat ik naar de kleinkunstacademie zou gaan. Mijn vader was fabrieksarbeider en vond dat ik iets nuttigs moest gaan doen. Niet dat hij het verbood, hoor, maar zo was ik opgevoed. Op mijn 42ste, toen ik al jaren fysiotherapeut was, begon ik alsnog aan een particuliere opleiding kleinkunst in Hilversum, in de avonduren en in de weekends.
Diploma
,,Ik werd niet meteen fysiotherapeut. Kort na de mulo kreeg ik een brief in de bus van de Belastingdienst. ‘Gefeliciteerd met je diploma’ stond er in en ze vroegen of ik daar wilde komen werken. Dat deed ik tot mijn militaire dienst. Daar behoorde ik tot de lichting 65-3 en was ik alarmtelexist op de kazerne in Ede. Tijdens een verlof was ik met mijn brommer op weg naar mijn vriendin, en latere vrouw. Het was op een woensdag, bokkenavond. Zij woonde in Kinderdorp Neerbosch, waar haar vader werkte.
Ter hoogte van de begraafplaats aan de Graafseweg werd ik op mijn Kaptein Mobylette geschept door een automobilist die geen voorrang gaf. Mijn been en pols waren gebroken. Ik had de pech dat er net een hoge piet van het leger passeerde – in die tijd droeg je een legerpakje als je verlof had – en die vond dat ik naar de ziekenboeg van de Limos moest. Maar voor de artsen daar waren die breuken veel te ingewikkeld, dus later werd ik alsnog naar het ziekenhuis gebracht. Ik kreeg metalen pennen in mijn lichaam en werd afgekeurd voor het leger. Bij de revalidatie in de Maartenskliniek kwam ik in aanraking met fysiotherapie.”
Henk Smaling
Mijn moeder was huisvrouw en poetste bij een voorname familie, mijn vader werkte van zijn 15de tot zijn 65ste bij Papierfabriek Gelderland
Sherryconcert
,,Fysiotherapie en kleinkunst vormden een soort tweesporenbeleid in mijn leven en zorgden voor balans. Zo gaf ik het Sherryconcert in de schouwburg in Nijmegen en deed ik daar ook twee solovoorstellingen, werkte ik mee aan het Weens Gala Concertbal in De Vereeniging en was ik meerdere malen presentator bij concerten van het Koninklijke Zangvereeniging Nijmeegs Mannenkoor. Verder produceerde ik een cd voor het bouwen van de Buitenhof van het CWZ, met allemaal liedje over Nijmegen. Ook was ik theaterdocent in de musicalklas voor 50-plussers in De Lindenberg.
,,Mijn moeder was huisvrouw en poetste bij een voorname familie, mijn vader werkte van zijn 15de tot zijn 65ste bij Papierfabriek Gelderland. Hij moest papier in de molen doen en dan werd het pulp. Hij was ongeschoold, had niet eens de lagere school afgemaakt. In de vijfde klas moest hij al van zijn oma houtjes hakken, die ze verkocht in haar winkeltje. In de papierfabriek verdiende hij 730 gulden per maand, maar toch kocht hij in 1941 al, midden in oorlogstijd, een huis aan de Van Peltlaan. Overigens konden we daar pas tien jaar later naartoe verhuizen, omdat er nog mensen in woonden. En die moesten bereid zijn om te vertrekken. Hij haalde tien jaar lang op de fiets de huur op. In die tijd werd je als fabrieksarbeider niet geacht een huis te kopen.
Bij Turkse of Marokkaanse huwelijken begroet ik de mensen altijd in hun eigen taal, dan heb je ze meteen te pakken
Een beetje ongelukkig
,,Aan de Van Peltlaan woonden mensen van kantoor en uit het onderwijs. Mijn moeder voelde zich daar wel een beetje ongelukkig. Aan de Hatertseweg, waar we eerst woonden, was het veel socialer. Bovendien was daar iedereen katholiek en wij waren Nederlands Hervormd. Dat ben ik nog steeds, al heb ik inmiddels ook het universeel soefisme ontdekt. Dat is een levenswijze die respect heeft voor alle religies en zo heb ik altijd al geleefd. En ik hoef mijn andere geloof niet af te zweren. Ik houd toespraken in Nederlandse soefitempels.
,,Die instelling komt me van pas als trouwambtenaar. Dat werd ik na mijn pensioen. Bij Turkse of Marokkaanse huwelijken begroet ik de mensen altijd in hun eigen taal, dan heb je ze meteen te pakken. Ik heb inmiddels zo’n duizend mensen getrouwd, zelfs een keer in het middeleeuws met kleding van de stichting Van Lymborch. Dat stel is helaas weer uit elkaar. Ik begeleid ook uitvaartceremonies. Dat kwam door een paar waarvan de bruid negen maanden later overleed. De bruidegom vroeg of ik ook de uitvaart wilde doen, omdat dat huwelijk zo veel voor hen had betekend.
,,Ik houd van mensen en wil graag iets voor ze betekenen. Zeker in de diepere momenten van het leven.”