De reis van huis naar wintervakantiedorp Tschagguns in Oostenrijk schept een fysieke afstand. Het lijkt alsof door elke kilometer verder van huis, ook alle zaken van thuis verder van je af komen te staan. Eerst nog ga je na of alles goed is achtergelaten; gas uit, krant afgezegd, deur op slot…..Dan opent zich de wijde wereld. Een wereld die een stuk groter is dan de veertig vierkante meter woonoppervlak van je huis, waar je voor je gevoel nu maanden hebt vastgezeten in vorst, sneeuw en ijs. Op weg naar vorst, sneeuw en ijs…
Beleving
Hieruit blijkt dat hetzelfde, ook heel anders kan zijn. Dezelfde elementen, een heel andere beleving. Daardoor geniet ik als ik met de auto naar de ingang van het vakantieverblijf rijd, van de anderhalve meter hoge sneeuwwanden. Lach ik als ik uitglijd over een ijsklomp bij het uitstappen. Verheug ik me op morgen om in het ‘glazen huisje’ -met een oppervlakte van vier vierkante meter- boven de grote sneeuwvlakte te hangen en de koude vrieswind op mijn ingevette gezicht te voelen. Staande op de berg met in de strakblauwe lucht de zon boven de ‘Drei Türme’, adem ik diep in en uit. Het gevoel van de ‘drie-eenheid’, nee, van eenheid overvalt me. Het overweldigende gevoel van nietig zijn. Het weten dat er iets groter is dan ik.
Het gevoel dat alles met elkaar verbonden is. Leven in het nu. Leven van miljoenen sneeuwkristallen die spiegelen in de zon. Leven van sterretjes in de ogen van mijn kleinkinderen.Leven door de warmte van mijn ouders die ik voel in de zonnestralen.
Liefde, verbondenheid en vrede voelen in je hart. Het venster gaat open naar de Eeuwigheid. Eeuwige Sneeuw.